«Βάλε με σὰν σφραγίδα στὴν καρδιά σου…
γιατ᾽ εἶναι δυνατὴ σὰν θάνατος ἡ ἀγάπη»
(Ἆσμα Ἀσμάτων 8,6)
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι τῆς Γερμανίας!
Ἡ νύχτα τῆς γέννησης τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ νύχτα σὰν ὅλες τὶς ἄλλες· κι ὅμως μιὰ νύχτα τόσο διαφορετική! Ἀθόρυβα μπαίνει ὁ Ἰησοῦς στὴν Ἱστορία καὶ ἀκολουθεῖ τὰ βήματα τῶν ἀνθρώπων, πού ᾽ναι γεμᾶτα σκιές, στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων. Αὐτὸς ποὺ μίλησε ἀργότερα γιὰ τὸν ἑαυτό του καὶ μᾶς εἶπε πὼς εἶναι τὸ Φῶς. Τὸ Φῶς ποὺ θέλει νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ἀπὸ τὸ σκοτάδι, τὸ τόσο ἄφθονο μέσα μας καὶ γύρω μας…
Καὶ σήμερα γεννᾶται ὁ Χριστός. Καὶ εἶναι ἡ νύχτα τῆς ἀνθρωπότητας μεγάλη. Γιατί, καὶ στοὺς δικούς μας τοὺς καιρούς, φαίνεται πὼς λιγοστεύουν πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ θεωροῦν τὴ σωτηρία τους σπουδαῖο πρᾶγμα. Ὁλοένα καὶ πιότεροι ἄνθρωποι ἀρνοῦνται τὸν Σωτῆρα ἤ, τοὐλάχιστον, ἀναρωτιοῦνται ἂν καὶ ἀπὸ τί θὰ πρέπει νὰ σωθοῦν. Κι αὐτὴ ἡ ἀπόρριψη τοὺς ἀφήνει ὁλομόναχους στὴν ἀπελπισία ποὺ προκαλεῖ μιὰ ἀνθρωπότητα ποτισμένη κυριολεκτικὰ μέσα στὸν πόνο, ἀπ᾽ ἄκρη σ᾽ ἄκρη, σ᾽ ὅλη τὴ γῆ. Ὁλομόναχους μὲς στὴ σκληρὴ πραγματικότητα ἑνὸς κόσμου, ὅπου περίσσεψαν οἱ ἐξαρτήσεις, τὸ ἄγχος, ἡ θλίψη, ἡ κατάθλιψη κι ὁ φόβος· πιότερο ἴσως ὁ φόβος τοῦ θανάτου.
Ἀλλὰ ὁ Χριστὸς γεννᾶται. Γεννᾶται σήμερα. Καὶ μᾶς σώζει δίνοντας νόημα στὴ ζωή μας, προσφέροντάς μας λόγο γιὰ νὰ ὑπάρχουμε καὶ νὰ χαιρόμαστε. Μᾶς βεβαιώνει πὼς ὁ Θεὸς μᾶς ἀγαπᾶ, μᾶς ἀποδέχεται ὅπως εἴμαστε. Καὶ μᾶς ἀπαλλάσσει, στὴ συνέχεια, ἀπ᾽ ὅλα αὐτὰ ποὺ μᾶς κλέβουν τὴ ζωὴ καὶ ψαλιδίζουν τὴ δύναμη τοῦ σώματος καὶ τοῦ πνεύματός μας.
Ἂν ἡ ἀγάπη εἶναι δυνατὴ σὰν θάνατος, ὅπως τὸ γνωρίζουμε ἀπὸ παλιά, ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ εἶναι πιὸ δυνατὴ κι ἀπὸ τὸν θάνατο! Τὸν καταργεῖ καὶ σώζει, ἔτσι, τὴν ἀξία τῆς μοναδικότητας τοῦ καθενὸς ἀπὸ ἐμᾶς. Σπάζει ὅλους τοὺς φραγμοὺς ποὺ περιορίζουν τὴ ζωή μας σὲ μιὰ ἄχαρη μηχανικὴ λειτουργία, μὲ ἡμερομηνία λήξης καὶ μὲ προδιαγεγραμμένο τέλος τὴ βιολογικὴ διάλυσή μας στὸ χῶμα ἤ – στοὺς (μετα-) μοντέρνους πιὰ καιρούς μας – τὴν ἀπανθράκωσή μας στὰ κρεματόρια τῆς προόδου μας.
Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε γιὰ νὰ μᾶς σώσει. Μᾶς ἀγάπησε καὶ μᾶς ἔκανε φίλους Του. Μᾶς γνώρισε τὴν Βασιλεία Του μὲ τὸν λόγο καὶ τὸ παράδειγμά Του, μὲ τὸν Σταυρὸ καὶ τὴν Ἀνάστασή Του. Σ᾽ αὐτὰ τὰ πράγματα, τὰ μόνα ἀληθινά, μετέχουμε κι ὅλοι ἐμεῖς, ὅσοι ἀφήσαμε τὴν ἀγάπη Του νὰ μᾶς σφραγίσει τὴν καρδιά, ἐπιλέγοντας νὰ λεγόμαστε καὶ νὰ εἴμαστε δικοί Του.
Στὰ φετινὰ Χριστούγεννα τούτη εἶν᾽ ἡ εὐχή μου: ἂς δώσουμε τὴν ἀρχική της λάμψη κι ὀμορφιὰ στὴ σφραγίδα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ· στὴ σφραγίδα αὐτὴ ποὺ βρίσκεται ἀσφαλισμένη στὶς καρδιές μας. Μ᾽ αὐτὴν τὴν ἀγάπη, τὴν κι ἀπ᾽ τὸν θάνατο πιὸ δυνατή, ἴσως γενοῦμε κι ἐμεῖς μικροὶ φωτοδότες, μεταφέροντας κατανυκτικά, στὸ σκοτάδι τοῦ πανανθρώπινου πόνου, τὸ φῶς τῆς ἐλπίδας ποὺ ἔχει ὄνομα καὶ λέγεται Ἐμμανουήλ! Ὁ Χριστὸς γεννήθηκε, χαρὰ στὸν κόσμο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου