Γέροντας Γεώργιος Καυσοκαλυβίτης: Προειδοποίησα από το 2001 τον κόσμο ότι έρχεται κακό μεγάλο!

Γέροντα Γεώργιε, τι θυμάστε περισσότερο από τον Άγιο Πορφύριο;

Όλα τα θυμάμαι, πάρα πολλά πράγματα. Αλλά θέλω να σας πω τρία βασικά περιστατικά που συνέβησαν  και μου έχουν μείνει ανεξίτηλα χαραγμένα στη μνήμη μου, καθώς θεωρώ ότι δείχνουν καλύτερα από οτιδήποτε τη σχέση μου με τον Άγιο Πορφύριο.

Από την πρώτη φορά που τον γνώρισα, μου είπε «Θοδωράκη» (αυτό ήταν το κοσμικό μου όνομα), «σε θυμάμαι από μικρούλι». Ο Γέροντας, λοιπόν, με γνώριζε πριν τον γνωρίσω εγώ. Το πώς, δεν τον ρώτησα ποτέ. Και αυτό, γιατί δεν τον περιεργαζόμουν ποτέ το Γέροντα, τον άφηνα πάντα να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Μόνο αν με ρωτούσε κάτι, απαντούσα, σπανίως εγώ τον ρωτούσα κάτι.

Μια άλλη φορά μου είπε: «Eμείς οι δύο καταλαβαινόμαστε». Βλέπετε, πολλοί μπορεί να είναι κοντά σε ένα άγιο άνθρωπο, αλλά να μην τον καταλαβαίνουν και ο Γέροντας ήταν κάθετος σε αυτό. Πολλές φορές, μάλιστα, στεναχωριόταν και παραπονιόταν ότι «δεν καταλαβαινόμαστε», μια φράση που την έλεγε δυστυχώς συχνά ακόμα και σε δικούς τους ανθρώπους.

Και το τρίτο, κάποια μέρα μου είχε πει: «Θεόδωρε, εμείς οι δύο έχουμε να πούμε πάρα πολλά πράγματα». Και μάλιστα κάποιοι με ρωτάνε: «Mα καλά είπατε τόσα πολλά;». Tους απαντώ: «Πόσα πολλά να προλάβουμε να πούμε σε μια σχέση μόλις 6 χρόνων που γνώριζα το Γέροντα;». Για μένα, η φράση αυτή του Αγίου σήμαινε ότι «στο διηνεκές θα τα λέμε», «θα τα λέμε και μετά». Και πράγματι, πολλές φορές βιώνω στην προσωπική μου ζωή να γίνονται πράγματα, είτε να μιλάω, είτε να βλέπω, είτε να καταλαβαίνω, αλλά δεν είμαι εγώ, είναι αυτός. Και πραγματικά θαυμάζω την παρουσία αυτού του μεγάλου μας αγίου που παραμένει ζωντανός και μετά θάνατον.

Τέλος, όταν τον πρωτογνώρισα και μου φόρεσε το ρασάκι ως δόκιμος μοναχός το 1988 και κάθισα περίπου 15-16 μέρες στο Μήλεσι, θυμάμαι μια χαρακτηριστική του φράση: «Εγώ δεν θα πάω στα Καυσοκαλύβια για να πεθάνω, θα πάω για να ζήσω».  Και πράγματι ζει. Και να μη γινόταν η αγιοκατάταξη του, και πάλι Άγιος θα ήταν. Και όσοι πραγματικά τον αγαπούν, αισθάνονται την παρουσία του, ακόμα και σήμερα, καθημερινά.

- Είχατε μια ιδιαίτερη σχέση, μεταξύ σας, έτσι δεν είναι;

Σας είπα ότι ο Γέροντας, όταν με γνώρισε, μου είπε «σε θυμάμαι από μικρούλι». Αλλά πέρα από αυτό, ο Άγιος  Πορφύριος ζούσε όπως ο Χριστός πάνω στη γη. Δεν ξεχώριζε τους ανθρώπους σε πρώτους και δεύτερους, σε καλούς και κακούς. Ήταν όπως ακριβώς ο ήλιος, έβγαινε και λαμποκοπούσε σε όλη τη γη. Όταν, λοιπόν, μπαίνανε συννεφάκια μπροστά, δεν έφταιγε ο ήλιος, δηλαδή ο Γέροντας.

Δυστυχώς, όμως, τα συννεφάκια υπάρχουν πάντα, πότε μικρά, πότε μεγάλα, πότε υπάρχει πολύ μεγάλη συννεφιά, που εκεί πια δεν μπορεί να περάσει το φως του ήλιου. Αλλά όπου υπάρχουν καθαρές, αγνές ψυχές, εκεί ο ήλιος λάμπει συνεχώς. Τα σύννεφα είναι πνευματικά και τα δημιουργούν οι ίδιοι οι άνθρωποι με την κακή προαίρεση, τις πονηρίες τους, τις ιδιοτέλειες. Εγώ, βλέπετε, δεν πήγα στον Γέροντα, γιατί σχεδίαζα να βρω ένα άγιο χαρισματικό άνθρωπο, όπως οι περισσότεροι που πήγαιναν κοντά του.

- Η Ελλάδα βιώνει μια πολύ δύσκολη περίοδο. Έχοντας μαθητεύσει κοντά στον Άγιο Πορφύριο, πιστεύετε ότι υπάρχει ελπίδα;

Αυτή η εποχή, αν την κοιτάξεις με τα υλικά ανθρώπινα μάτια, είναι μια τραγωδία και ακόμα είμαστε στην αρχή. Ο Γέροντας την είχε αποκαλέσει «συμφορά». Δεν είναι ωραίο να βλέπεις ανθρώπους να πεινάνε, να μη μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά τους, την Ελλάδα να παραπαίει, να εξευτελίζεται παγκοσμίως, να μας απειλούν, να μας χλευάζουν, να μας εξουθενώνουν. Και πιστεύω ότι θα γίνουν και άλλα χειρότερα.

Προειδοποίησα από το 2001 τον κόσμο ότι έρχεται κακό μεγάλο. Με πήραν πολύ λάθος, δεν αντιλήφθηκαν την αγάπη και το ζήλο μου για την Ελλάδα. Και πριν μπω στο Άγιο Όρος, ασχολήθηκα πολύ με τα  εθνικά θέματα. Ο Γέροντας Παΐσιος έλεγε χαρακτηριστικά ότι «λυπούμαι πολύ που πνευματικοί άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται για τα θέματα της πατρίδας. Κοιτάζουν να βολεύονται μόνο και αδιαφορούν για την πατρίδα τους», όπως έλεγε, επίσης και ότι «είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός ιδανικού προτύπου προς μίμηση για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για υποβοήθηση του λαού να αποκτήση ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του Έθνους μας»

Ο Άγιος  Πορφύριος είχε πει: «Η εποχή μας είναι σαν την εποχή του Χριστού. Και τότε ο κόσμος είχε φτάσει σε άθλια κατάσταση. Ο Θεός όμως μας λυπήθηκε. Και τώρα δεν πρέπει να απελπιζόμαστε. Βλέπω μέσα από τη συμφορά να εμφανίζεται κάποιος πολύ σπουδαίος άνθρωπος του Θεού ο οποίος θα συνεγείρει και θα ενώσει τον κόσμο προς το καλό».

Ζώντας κοντά στον Άγιο Πορφύριο, έχω μάθει να εμβαθύνω στα λόγια του. Για να βρεις χρυσάφι, πρέπει να σκάψεις βαθιά. Η λύση του προβλήματος των Ελλήνων, λοιπόν, δεν είναι στην επιφάνεια.

Και το ζητούμενο δεν είναι ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος, αλλά γιατί έρχεται συμφορά.

- Γιατί πιστεύετε, λοιπόν, ότι φτάσαμε μέχρι εδώ;

Οι Έλληνες είμαστε περήφανος λαός. Δε μας άξιζε τέτοια τύχη. Αλλά δεν φταίνε αυτοί που μας κουνάνε το δάκτυλο. Εμείς φταίμε, δεν εκτιμήσαμε ότι είμαστε Έλληνες, δεν σκύψαμε να δούμε την κληρονομιά μας, από πού καταγόμαστε. Συνηθίζουμε να λέμε ότι «είμαστε σπουδαίος λαός», ότι «δώσαμε τα φώτα μας» στους άλλους, όμως εμείς δεν είμαστε αυτοί. Είμαστε, βέβαια, ο εκλεκτός λαός του Θεού. Αλλά δοξάζεται σήμερα ο Υιός του Ανθρώπου από τους Έλληνες με τέτοια αθλία πνευματική κατάσταση; Θυμίζει σήμερα ένας Έλληνας σε κάτι τους προγόνους του; Πρέπει να σταθούμε άξιοι του τόπου μας.

Όλοι θεωρούν τον εαυτό τους κέντρο του κόσμου. Όλοι γνωρίζουν τα πάντα, έχουν γνώμη για όλα. Υπάρχει μια πνευματική, πρωτίστως, συμφορά. Κατά επέκταση, θα έχουμε και υλική. «Οι πολλές μαμές βγάζουν γκαβό το παιδί», που λέει και η παροιμία. Όλοι θέλουν να σώσουν την Ελλάδα, πολιτικοί, εκκλησιαστικοί ηγέτες, όλοι διεκδικούν θώκους και θεωρούν τους εαυτούς τους καθόλα άξιους για την αποστολή τους.

Και ο  Γέρων Παΐσιος και ο Άγιος  Πορφύριος συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: «Πρέπει να μετανοήσουμε όλοι για να βγούμε από αυτή την κατάσταση». Από εμάς θα λυθεί το πρόβλημα. Πρέπει να τακτοποιήσουμε πρώτα τον εαυτό μας. Δεν μπορούν όσοι είναι «ατακτοποίητοι» να μπουν σε μια κοινωνική ομάδα, γιατί ακόμα και ένας ατακτοποίητος μπορεί να τη διαλύσει. Γι’ αυτό και ο Θεός επιτρέπει την οικονομική συμφορά, γιατί όταν ο Έλληνας έχει γεμάτο πορτοφόλι, κάνει τελικά «αταξίες» και κακό στην πατρίδα του.

- Είχε κάποιος πολιτικός πλησιάσει τον Άγιο Πορφύριο;

«Το μοναστήρι μου θα επηρεάζει τα πολιτικά δρώμενα της Ελλάδας», συνήθιζε να λέει ο Άγιος. Και δεν νομίζω ότι εννοούσε τα ντουβάρια, αλλά τα παιδιά του. Και όντως όσο ζούσε, τα επηρέαζε.

Θα σας πω κάτι που μου εμπιστεύθηκε ο ίδιος ένα βράδυ, λίγο πριν φύγει από τη ζωή. Μου είπε: «Ο Μητσοτάκης είναι καλός άνθρωπος, ήθελε και θέλει να βοηθήσει την Ελλάδα. Όμως ο Παπανδρέου δεν τον αφήνει».

Και μια άλλη φορά, μας είπε: «Ένα βράδυ ήρθε να με δει ένας πολύ μεγάλος πολιτικός άντρας, ας πούμε σαν τον Καραμανλή», χωρίς να μας πει όνομα. Αργότερα μάθαμε ότι ήταν ο κύριος Μητσοτάκης. Σήμερα πολλοί λένε ότι αν είχαν αφήσει τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη να εφαρμόσει την οικονομική πολιτική του το 1992-1993, που τον «έριξε» ο Παπανδρέου, δεν θα είχαμε αυτή την άσχημη μοίρα. Δυστυχώς, όμως, πέφτουν τα κάστρα από μέσα. Οι ίδιοι οι Έλληνες δεν φρόντισαν τον καλό μας.

-  Η ανάδειξη του ενεργειακού μας πλούτου, την οποία μάλιστα λέγεται ότι είχε προβλέψει ο Άγιος Πορφύριος, αυξάνει διαρκώς την τουρκική προκλητικότητα. Πιστεύετε ότι θα πρέπει να ανησυχούμε;

«Εάν σας πω τι έχει το Αιγαίο Πέλαγος θα χάσετε το μυαλό σας», έλεγε, πράγματι, ο Άγιος Πορφύριος στα παιδιά του. Τόσο πλούτο που, όπως μας έδινε να καταλάβουμε, αν ακούγαμε νούμερα, θα τρομάζαμε.

Σήμερα, όλοι κόπτονται γι’ αυτό τον πλούτο. Όμως, αυτός είναι ξεκάθαρα στην Ελλάδα και ανήκει στους Έλληνες. Το οικόπεδο ανήκει στον Χριστό. Και δεν θα επιτρέψει να το πάρει ο οποιοσδήποτε. Μας έφεραν σε δύσκολη θέση για να το βάλουν στο χέρι. Αλλά το αφεντικό, που είναι ο Χριστός, με τις πρεσβείες τις Θεοτόκου, θα φροντίσει ώστε οι Έλληνες να διαφυλαχτούν, αν μετανοήσουν. Αλλά πρώτα ο Χριστός θα μας επιβάλλει μεγάλη «νηστεία», θα μας πάρει όλο το «λίπος».

Η Μικρά Ασία και η Κωνσταντινούπολη έπεσαν λόγω των αμαρτιών μας, επειδή, όπως ειπώθηκε χαρακτηριστικά «δεν υπήρχαν ούτε 5 δίκαιοι». Ο περισσότερος πληθυσμός της Τουρκίας, σήμερα, είναι Ρωμιοί εξισλαμισμένοι. Πώς μπορώ, λοιπόν, να τους βλέπω εχθρικά; Aν ο Θεός αποφασίσει να τον «αποκαταστήσει» αυτό το λαό, θα έχουμε πίσω τη μεγαλύτερη δόξα του Βυζαντίου. Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε…

πηγή: pentapostagma.gr