Ποιος είναι ο εχθρός;

Η Ελλάδα μας αλλάζει πρόσωπο, βαδίζει μιάν ατραπό με προοπτικές εξαιρετικά δυσοίωνες...

Του Πάνου Χατζηγεωργιάδη

Μέλος ένωσης μουσικοσυνθετών Αγγλίας

Λογοτέχνης και Δημοσιογράφος

Και πάλι βρίσκομαι αντιμέτωπος με την λευκή κόλλα του χαρτιού εμπρός μου η οποία με προκαλεί απο καιρού είς καιρόν να την γεμίσω με τις σκέψεις και τις διαπιστώσεις μου απο όσα συμβαίνουν γύρω, συνήθως τραγελαφικά μιάς και αναγκαστικώς τούτες τις ημέρες μου διαβιώ στην χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, μία χώρα - φάντασμα του πρότερου εαυτού της, μία χώρα σε διαρκή κρίση εδώ και τουλάχιστον σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικής ασυδοκρατίας, η οποία αενάως αναζητά συνήθως τα λάθος πρότυπα προσπαθώντας να επανακαθορίσει το στίγμα της (εάν και ποτέ διέθεται κάτι τέτοιο απο παλιγγενεσίας και εντέυθεν).

Η αλήθεια μου περίμενα. Περίμενα αρκετά προτού συντάξω το παρόν κείμενο σε μορφή δημόσιας εξομολόγησης είς την οποίαν υποβόσκουν ψήγματα διαμαρτυρίας για το γενικότερο χάλι της χώρας, διάσπαρτο απο σκέψεις και συμπεράσματα που λίγο - πολύ, οι περισσότεροι αναμασούμε με διάφορους τρόπους στις κατ ιδίαν συζητήσεις μας, ακόμα και με μοναδικό συνομιλητή τον εαυτό μας τον ίδιο.

Η Ελλάδα μας αλλάζει πρόσωπο, βαδίζει μιάν ατραπό με προοπτικές εξαιρετικά δυσοίωνες όσον αφορά τις αξίες όπου η δική μου γενιά εγνώρισε και δυστύχησε συνάμα να διαβιεί σε τούτο δώ το μεταβατικό στάδιο πρός τί και με ποιά εφόδια άραγε, σε μία κατάσταση πλήρους διάλυσης των πάντων είμεθα αναγκασμένοι σε δημιουργική ηλικία να ζούμε με το φάντασμα του φόβου του επερχόμενου χάους αποτασσόμενοι την ίδια μας την πατρίδα, την πίστη μας στον θεό αλλά και αξίες όπως η οικογένεια, η πραγματική αλληλεγγύη και η ουσιαστική δημοκρατία.

Τα πάντα όλα, βάλλονται απο παντού, η οικονομική κρίση φαίνεται στα δικά μου μάτια αλλά και στα μάτια όσων μπορούν να διακρίνουν, το λιγότερο κακό, μιάς και η πνευματική καταχνιά έχει τυλίξει τον τόπο επικίνδυνα προκαλώντας μία τεχνητή σύγχυση στον λαό αυτόν ο οποίος όπως γράφω επανειλλημένα, με παντιέρα το "δανεικά χωρίς ιδανικα" συνεχίζει να πορεύεται πρός τον γκρεμό βαδίζοντας την πλατειά λεωφόρο της ψεύτικης ευμάρειας μέχρι πρώτινως, ενδιαφερόμενος μόνον για τον μικρόκοσμο του και το χειρότερο αρνούμενος πεισματικά να αυτοκριθεί και να αλλάξει άρδην την πορεία τους προς την τελική καταστροφή τόσο για αυτές τις γενιές αλλά και για όσες θα έρθουν στο εγγύς και απώτερο μέλλον.

Η νομιμότητα εμπλέκεται επικίνδυνα με την παρανομία και το κοινωνικό μας ασυνείδητο με θολωμένο βλέμμα νομιμοποιεί την προφανή εγκληματική δράση ορισμένων, μιάς και δεν δύναται να κρίνει πλέον ποιό το σωστό και ποιό το λάθος, πραγματώνεται θα έλεγε κανείς μέσα απο τις πράξεις ψευδοαντίστασης στο κατεστημένο μόνο και μόνο επειδή δεν είναι σε θέση να δράσει η ίδια και να μεταστραφεί, έστω και την τελευταία ύστατη στιγμή, πρός το ορθόν. Το όρθον όλοι το γνωρίζουν μα ουδείς σχεδόν μπαίνει στην διαδικασία να το πράξει, έτσι άπαντες ως πρόβατα προς το νεοεποχίτικο σφαγείο, ακολουθούμε την ατραπό όπου κάποιοι μας υποδεικνείουν ως δήθεν μονόδρομο, απαντώντας καταφατικά στα ψευτοδιλλήματα τα οποία θέτει το σύστημα κάθε φορά, με σκοπό να οδηγεί τις μάζες εκεί όπου ακριβώς έχει σχεδιάσει.

Δεν μου αρέσει να μιλάω για την καθημερινότητα και το τι συμβαίνει γύρω μας μένοντας στα περιστατικά, διότι αυτό μου θολώνει την ορατότητα όσον αφορά την γενική πνικτική εικόνα μιάς κοινωνίας σε σήψη, η οποία έχει χάσει κάθε δυνατότητα κρίσης του ορθού με το λάθος, του κάλλους και της ασχήμιας, της ελευθερίας και της ελευθεριότητας που επιβάλει το σύστημα το οικονομικοπολιτικοκοινωνικό, οχι αναίτια αλλά ως ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα που φτάνει την ανθρώπινη φύση στα άκρα και στα όρια της αντοχής της, χαρίζοντας δήθεν ελευθερία διαμέσου της ασυδοσίας, ακολουθώντας τον δρόμο του λαικισμου στο έσχατο σημείο, διασφαλίζοντας έτσι την μόνιμη σκλαβιά όσων νομίζουν πως ζούν ελεύθεροι, με την δική τους θέληση.

"Ποιός είναι ο εχθρός ;", είναι μήπως οι "κακές" τράπεζες οι οποίες ήσαν καλές για όσο δάνειζαν χρήμα παρέχοντας μας μία ζωή την οποία ούτε στα πλέον τρελλά μας όνειρα δεν θα μπορούσαμε να έχουμε υπό κανονικές συνθήκες ; , είναι ο εκφασισμός της ψευτοδημοκρατίας, μιάς κατά το δοκούν θέασης των πραγμάτων που βλέπει "εγκληματίες" εκεί που δεν υπάρχουν και αθώωνει εγκληματίες δίνοντας τους πολλά πέρα απο μία αναστολή  ; , είναι οι "κακοί" μας δανειστές οι οποίοι τροφοδοτούσαν ένα σαπισμένο πολιτικό σύστημα πρός ίδιον ώφελος προφανώς,  αλλά και κατ επέκτασιν ένα εξίσου σαπισμένο δίπολο πολίτη - πολιτικού απο εθνεγερσίας και εντεύθεν ;, είναι η οικογενειοκρατεία της πολιτικής μας ζωής η επιβαλόμενη έξωθεν και άνωθεν και η απαίτηση του λαού για συντήρηση της ώστε οι γενιές πολιτικών -  πολιτών να συνεχίζουν να συναλλάσονται βρώμικα είς βάρος του συνόλου για εκατονταετίες ;, είναι η μισοτελειωμένη εθνική μας επανάσταση του 1821 η οποία δεν ακολουθήθηκε απο την αντίστοιχη κοινωνική, πράγμα το οποίον είχε ως αποτέλεσμα την συνέχιση της τουρκοκρατίας στο νέο "εθνικόν μόρφωμα - προτεκτοράτο" αενάως υποχείριο των "μεγάλων δυνάμεων" ανά τους αιώνες ;, είναι η υποκρισία μας για τα πράγματα η οποία μας εμποδίζει να αυτοκριθούμε και να χτίσουμε έναν κόσμο καλύτερο, έναν κόσμο δικαιότερο για εμάς και τα παιδιά μας,  ενώ την ίδια στιγμή αναζητούμε συνεχώς νέου τύπου και αναλόγως των συνθηκών, σωτήρες του εαυτού μας αλλά και του μικρόκοσμου που φτιάξαμε επάνω στην άμμο ; είναι τα λάθος πρότυπα αντίστασης σε μία λάθος κοινωνία χτισμένη επάνω στον οχετό και τον βούρκο αλλά και την άμμο των ψεύτικων ελπίδων και της πατριδοκαπηλείας ορισμένων τυχοδιωκτών ολκής, που απλώς ρητορεύουν ενάντια σε μία κατάσταση τετελεσμένη ενώ γνωρίζουν πως ο ασθενής είναι ήδη νεκρός;

Τα έρωτήματα πολλά, τεράστια, ερωτήματα τα οποία πονάνε, ερωτήματα τα οποία ίσως ουδείς έθεσε ως τα τώρα ίσως απο άγνοια, ίσως απο υπερβολική γνώση της κατάστασης, μα  ένα είναι το συμπέρασμα το οποίο οφείλουμε να εξάγουμε απο οτι γίνεται γύρω, πως όταν όλα πάνε στραβά το μόνο που δεν φταίει είναι η κακή μας τύχη.