Που “ανήκει” (τελικά) η Ελλάδα;

Εκείνες οι στιγμές κι αν φαντάζουν τόσο μακρινές… Σαν σήμερα, στις 28 Μαϊου του 1979, ο Εθνάρχης Κωνσταντίνος Καραμανλής διέβαινε καταχειροκροτούμενος το Περιστύλιο του Ζαππείου. Για να φτάσει μπροστά στο τραπέζι στο οποίο υπέγραψε την ένταξη της Ελλάδας στην τότε ΕΟΚ, ανοίγοντας ένα παράθυρο στο μέλλον, σε ένα καλύτερο μέλλον, για μια χώρα που δεν… πολυήθελε να ξεφύγει από τη νοοτροπία των Βαλκανίων. Και μάλλον, δεν τα κατάφερε ποτέ.
Η Ιστορία έχει καταγράψει δυο αντικρουόμενες ρήσεις. «Ανήκουμε στη Δύση», είχε πει ο Καραμανλής. «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», είχε… απαντήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου. Φυσικά, ο Καραμανλής εννοούσε ότι, μια Ελλάδα που ανήκε στους Έλληνες, έπρεπε να βρίσκεται πιο κοντά στον δυτικό τρόπο ζωής, σε μια περίοδο κατά την οποία το Τείχος δεν είχε ακόμη γκρεμιστεί, και ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν ζωντανός και… ζωηρός.
Περισσότερο ενδιαφέρον είχε αυτό που εννοούσε ο Ανδρέας: Ότι η Ελλάδα ανήκει στην… παθογένεια της νοοτροπίας των Ελλήνων. Που, μέχρι και σήμερα, παραμένουμε βαθιά Βαλκάνιοι. Αδυνατώντας να ξεφύγουμε από συμπλέγματα και ανεπαρκείς προσεγγίσεις της πραγματικότητας που μας περιβάλλει.
Αυτή η Ελλάδα, η Ελλάδα του ΠΑΣΟΚ, οδηγήθηκε στα όρια της χρεοκοπίας. Στις εκλογές που έρχονται, έχουμε τη δυνατότητα να μην επιτρέψουμε στο «νέο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή στον ΣΥΡΙΖΑ, να μας αλλάξει… ακόμη και το εθνικό νόμισμα.