Αυτοδυναμία ή ακυβερνησία

Η εικόνα που εμφανίζουν οι δημοσκοπήσεις οι οποίες δημοσιεύονται στον κυριακάτικο Τύπο, αποτυπώνει τη βεβαιότητα της άνετης επικράτησης της Νέας Δημοκρατίας στις επερχόμενες εκλογές του Απριλίου, την πολιτική καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ, την ενίσχυση των δυνάμεων της Αριστεράς, τη μεγάλη αποχή, και τη νεφελώδη προοπτική αυτοδυναμίας.
Η απόφαση εθνικής ευθύνης του Αντώνη Σαμαρά να ψηφίσει το Μνημόνιο ΙΙ, προκειμένου να αποφύγει η Ελλάδα την κατάρρευση, έχει επιπτώσεις στα ποσοστά της Νέας Δημοκρατίας, που σημειώνουν μικρή κάμψη, εκτιμάται ωστόσο ότι σε μια πολωτική προεκλογική αναμέτρηση, οι απώλειες θα καλυφθούν, μιας και θα προβάλει στον ορίζοντα ο εφιάλτης της ακυβερνησίας.
Σε μια χώρα με παντελή έλλειψη κουλτούρας συνεργασιών, και με ένα πολιτικό σύστημα έντονα αμφισβητούμενο από την κοινωνία, είναι οξύμωρο να περιμένει κανείς ότι η συγκρότηση μιας κυβέρνησης συνεργασίας θα μπορούσε να «περπατήσει». Το δε παράδειγμα της κυβέρνησης Παπαδήμου λειτουργεί αποτρεπτικά, καθώς σε όλες τις δημοσκοπήσεις αποτυπώνεται η εκτίμηση της κοινωνίας για την αποτυχία του εγχειρήματος.
Το δίλημμα με το οποίο θα προσέλθει η Νέα Δημοκρατία στις επόμενες εκλογές λοιπόν, είναι προφανές και βαθιά πολιτικό: Αυτοδυναμία της γαλάζιας παράταξης, με ισχυρό πρωθυπουργό τον Αντώνη Σαμαρά, ή ακυβερνησία, μέσα από κυβερνήσεις ισορροπιών και συμβιβασμών, όπου ο καθένας θα αναζητεί χώρο και τρόπους, για να επιρρίψει στον έτερο κυβερνητικό σύμμαχο τις ευθύνες για τα κακώς κείμενα.