Το σπίτι της Άννας Φρανκ, κάτι περισσότερο από Μουσείο.

Σήμερα, το σπίτι της Άννας Φρανκ στο Άμστερνταμ είναι κάτι περισσότερο από Μουσείο. Όχι μόνο γιατί ανεβαίνοντας τ’ απότομα και στενά σκαλοπάτια προς τη σοφίτα – που έμπαινε το μοναδικό φως – και περνώντας μέσα από τους άδειους χώρους υποβάλλει στη φαντασία την αναπαράσταση του χρονικού της απόκρυψης αλλά και γιατί γνωρίζεις ότι, τελικά, τα φαντάσματα των....
διακρίσεων και των διώξεων εκείνης της εποχής δεν περιορίστηκαν στην ιστορική τους διάσταση αλλά συνεχίστηκαν και τώρα κλιμακώνονται και στοιχειώνουν πάλι την Ευρώπη. Τα εγκλήματα φυλετικού, ιδεολογικού και θρησκευτικού μίσους και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί αναπτύσσονται γεωμετρικά πάνω στο γόνιμο έδαφος της οικονομικής ύφεσης.

Ο Όττο Φρανκ [Φωτό: Arnold Newman(1960)]
«Δεν μπορούμε ν’ αλλάξουμε πια αυτό που συνέβη. Το μόνο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε είναι να μάθουμε από το παρελθόν και ν’ αναλογιστούμε τι σημαίνει διάκριση και δίωξη κατά αθώων ανθρώπων. Πιστεύω ότι είναι ευθύνη του καθενός να παλέψει κατά της προκατάληψης» είχε δηλώσει ο πατέρας της Άννας και μοναδικός επιζήσας, Όττο Φρανκ. Ωστόσο, σήμερα, αυτό το «πνεύμα του κακού» που υποχρέωσε τη μικρή Άννα και τους δικούς της να κρύβονται επί δύο χρόνια, μέχρις ότου τελικά συλληφθούν από τους Ναζί (4/8/1944), εξακολουθεί να δηλώνει παρόν και να δυναμώνει.

Η Άννα Φρανκ υπήρξε αληθινό πρόσωπο και όχι πλάσμα της τέχνης. Αλλά...
στις σελίδες του ημερολογίου της υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά ίχνη που αν τ’ ακολουθήσεις σε οδηγούν στην άλλη της διάσταση, τη συμβολική, τη μυθιστορηματική, σε κείνη που γίνεται ο ήρωας του εαυτού της κι εκατομμυρίων άλλων που μοιράστηκαν τότε τη δική της μοίρα. Αλλά και κείνων που αγωνίζονται σήμερα για μια κοινωνία που θα σέβεται και δεν θα καταπατά τ’ ανθρώπινα δικαιώματα.