iliop@otenet.gr
Όπως το έχω ξαναγράψει, έχοντας την ευχέρεια να επισκέπτομαι πολλές χώρες και πόλεις και σε αρκετές Ηπείρους, συναντώ νέους Έλληνες που είναι νεοφερμένοι. Νεοφερμένοι ναι, νεόπτωχοι όμως όχι. Μπορώ να πω νεόπλουτοι σε όνειρα. Ναι φύγανε από την Ελλάδα μας γιατί αντιμετώπιζαν ποικίλες δυσκολίες. Ναι δεν θα φεύγανε αν είχαν αυτές τις συνθήκες ζωής και επαγγελματικής προοπτικής που ήθελαν. Ναι θα ένοιωθαν ότι συμβάλλουν με την επιστημονική ή με οποιαδήποτε άλλη συνεισφορά τους στην πρόοδο της Πατρίδας μας. Ναι τους λείπει η Ελλάδα μας, ο Τόπος μας, η οικογένειά τους, οι συγγενείς και οι φίλοι.
Όμως δεν νοιώθουν ξενιτεμένα σήμερα τα Ελληνόπουλα όταν εγκαθίστανται, εργάζονται, προοδεύουν σε μια άλλη χώρα. Όλος ο πλανήτης είναι πια μια χώρα, αύριο μπορεί και πατρίδα μας. Διότι μέσα από μια πάμφθηνη οθόνη, εντελώς δωρεάν, βλέπεις, ακούς, συνομιλείς, συσκέπτεσαι, με οποιονδήποτε θέλεις οπουδήποτε γης και να βρίσκεται, όσες ώρες θέλεις. Τον …τηλε-νοιώθεις, τον τηλε-αγκαλιάζεις, τον τηλε-φιλάς, του τηλε-ψιθυρίζεις, είναι τόσο τηλε-κοντά σου, όσο κι αν ήσασταν στο ίδιο δωμάτιο. Τη μητέρα σου τον πατέρα σου τα αδέλφια σου. Δεν φεύγανε πάντοτε όλα τα παιδιά διότι είχαν μόνο οικονομικά προβλήματα. Πάρα πολλά φεύγουν γιατί σήμερα έχουν τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες να ικανοποιήσουν έναν έμφυτο, καλώς εννοούμενο, εγωισμό. Να δημιουργήσουν αυτοτελώς περισσότερα από όσα η ζεστή φωλιά της Πατρίδας μάς επιτρέπει. Είναι όπως οι νεοσσοί, είτε αετοί είτε χελιδόνια, σπουργίτια ή καρδερίνες, γεράκια ή περιστέρια, που όταν αποκτήσουν φτερά δυνατά δικά τους, πετάνε μακριά. Πάντα βεβαίως σε επαφή με τη φωλιά και το κοπάδι ή το σμήνος, αλλά αυτόνομα. Δεν φεύγανε για την ξενιτιά τα παιδιά που τελείωναν το Δημοτικό Σχολείο στο μικρό χωριό, για να πάνε στο Γυμνάσιο ή το Λύκειο σε μια άλλη πόλη. Κι από εκεί για σπουδές τους σε ένα πανεπιστήμιο στην πρωτεύουσα. Και δεν φεύγανε μόνο τα παιδιά που δεν είχαν τα οικονομικά δεδομένα, ακίνητη περιουσία ή άλλη ελπίδα επαγγελματικής αποκατάστασης. Αλλά φεύγανε και κυρίως τα «πλουσιόπαιδα» του χωριού. Γιατί αυτά βλέπανε μακρύτερα, είχανε και τις “πλάτες” για καλλίτερη ζωή όπως ο καθένας την εννοούσε, κάπου αλλού, ας ήταν και πάρα πολύ μακριά. Κι όταν σπουδάζανε σε ένα πανεπιστήμιο ελληνικό πηγαίνανε σε ένα ευρωπαϊκό κι από εκεί σε ένα αμερικανικό. Ένας τραγουδιστής μας πέτυχε στην Ελλάδα, πέτυχε στην Ευρώπη, ονειρεύεται την Αμερική. Ένας πιλότος ελικοπτέρου των 30 επιβατών για να γίνει κυβερνήτης ενός BOEING 747 των 412 ή ενός AIRBUS 380 των 800 επιβατών, θα εκπαιδευθεί στην Ευρώπη και στην Αμερική. Θα το κάνει για να ικανοποιήσει την εκτόνωση του μεγέθους των ικανοτήτων του που συμπιέζονται μέσα του εκρηκτικά. Θα πάει χωρίς να νοιώθει ξενιτεμένος. Θα πάει να νοιώθει πετυχημένος. Μπορεί η Ελλάδα μας να περνάει δύσκολες μέρες, αλλά καμιά χώρα στον κόσμο δεν παρέχει σε όλους τους νέους της εκείνα τα όνειρα που ο καθένας κρύβει βαθιά στην καρδιά του. Και θα την ανοίξει με την ψυχή του να πετάξουν ψηλά, να τα χαρεί και να τα θαυμάσει, σαν άσπροι αετοί σε μια άλλη χώρα που θα μπορούν να γεμίσουν ουρανούς μιας απέραντης καρπερής φιλοδοξίας τους που φτάνουν και ως την ΠΑΤΡΙΔΑ ΕΛΛΑΔΑ μας. Στην Ελλάδα μας που όλοι μέσα στο DNA μας είναι γραμμένη η ακατανίκητη επιθυμία μια μέρα να ξαναγυρίσουμε.
Βιέννη, 28.11.2011
* Για το ομογενειακό πρακτορείο ειδήσεων Ελλάδος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου